Rozdział 2

15.11.2017

Wpatruję się nieprzytomnym wzrokiem w ekran telewizora, zupełnie niezainteresowany powtórką naszego ostatniego, zresztą przegranego meczu. Podczas którego zupełnie nic nam nie wychodziło, a piłkarze Manchesteru City robili na boisku, co tylko chcieli.

Dopisaliśmy tym samym kolejną rozczarowującą i bolesną porażkę do naszego konta, których w tym sezonie nie brakowało. Zdarzały się one nam niemal na porządku dziennym. Nie ważne czy z pretendentami do mistrzostwa, czy też z drużynami z dołu tabeli.

Każdy mógł nas pokonać i to bez większego trudu, co wręcz nie przystoi takiemu dużemu i utytułowanemu w przeszłości klubowi, jak Arsenal.

W ostatnim czasie nic nam się nie układało. Byliśmy bezradni, zniechęceni i dalecy od choćby poprawnej formy. Pozwalającej na przyzwoite punktowanie w rozgrywkach. Z każdym następnym tygodniem oddalaliśmy się od marzeń o powrocie do Ligi Mistrzów, czy też osiągnięcia czegoś znaczącego w Premier League, ku rozczarowaniu całego klubu, a zwłaszcza coraz mocniej sfrustrowanych takim obrotem sprawy kibiców, którzy nie szczędzili cierpkich słów pod naszym adresem. Mieli zresztą stuprocentową rację. Stać nas było w końcu na o wiele więcej niż sobą aktualnie prezentowaliśmy.

Przez to wszystko zaczynałem odczuwać, coraz mniejszą radość z gry. Mecze przestały być dla mnie ekscytujące, a treningi z przyjemności zmieniły się jedynie w codzienny obowiązek. Z ogromnej pasji i miłości do gry w piłkę, jaką odczuwałem od najmłodszych lat. Nie zostało już we mnie niemal nic. Co kiedyś byłoby czymś nie do pomyślenia. Zresztą tak jak wiele innych kwestii, które znacząco wpłynęły na moją obecną rzeczywistość. Nie tak wyobrażałem sobie swoje życie. Miało ono wyglądać zupełnie inaczej.

- Kochanie, po co znowu to oglądasz? Tylko się niepotrzebnie dołujesz - Colleen siada na naszej wygodnej kanapie, przytulając się do mnie. Niemal mechanicznie obejmuję ją ramieniem. Zupełnie nic przy tym nie czując. Przez ostatnie lata zdążyłem się już zresztą do tego przyzwyczaić.

- Masz rację. To i tak już nic nie zmieni - sięgam po pilota, wyłączając telewizor - Sonny już zasnął? - pytam. Tematy dotyczące naszego ukochanego synka, stanowiły większość naszych rozmów. Już dawno minęły te chwile, gdy rozumieliśmy się bez słów i mogliśmy spędzać całe noce na rozmowie o naszych marzeniach, czy wspólnych planach na przyszłość.

- Przed chwilą. Nie zdążyłam nawet dokończyć mu czytania bajki. Wasz dzisiejszy spacer po parku chyba go tak wymęczył. Mamy więc w końcu trochę czasu tylko dla siebie - wspomnienie o parku, jeszcze mocniej mnie dołuje. W życiu nie spodziewałbym się, że spotkam tam ją. Kobietę, którą skrzywdziłem w najgorszy z możliwych sposobów. Na pozór wyglądała tak samo, jak przed laty. Jednakże jej spojrzenie pełne smutku i pozbawione dawnego blasku dogłębnie mi pokazało, że wciąż nie otrząsnęła się po tym, co jej zafundowałem. Przez zwykłe tchórzostwo.

- Kocham cię - słyszę nieoczekiwane wyznanie Colleen, którego nie wypowiadała od bardzo dawna. Po czym zbliża swoją twarz do mojej z zamiarem pocałowania. Przesuwając się równocześnie na moje kolana. Walczę sam ze sobą, starając się zaangażować w zainicjowany przez nią pocałunek, ale pojawiająca mi się przed oczami twarz spotkanej dzisiaj po kilku latach Alice, skutecznie mi to uniemożliwia. Od momentu naszego ponownego spotkania, myślałem tylko o niej. Wszystkie bariery, którymi odgradzałem się od wspomnień z nią związanych równocześnie runęły. Wszystko co łączyło się z Alice wracało do mnie z ogromną mocą. 

- Przepraszam, ale nie mam nastroju - odsuwam od siebie zdezorientowaną Colleen. Kręcącą z niezrozumieniem głową. Widocznie była już zmęczona moimi częstymi unikami.

- Znowu? Tydzień, dwa, a nawet miesiąc temu też nie miałeś. Właściwie niemal od urodzin Sonnego unikasz naszych zbliżeń. To już prawie trzy lata! Zresztą unikasz jakiejkolwiek formy bliskości ze mną. Myślisz, że tego nie widzę? Czy ja w ogóle jestem jeszcze dla ciebie atrakcyjna? - w oczach zaczynają się jej szklić łzy. Czuję się wprost fatalnie ze świadomością, że to wszystko przeze mnie.

- Oczywiście, że tak. Jesteś przecież moją najpiękniejszą żoną. Jedyną i niepowtarzalną. Nigdy nawet nie myśl, że jest inaczej. Kocham ciebie i tylko ciebie - przytulam ją na powrót do siebie, kłamiąc w ostatniej kwestii. Świetnie zdając sobie z tego sprawę. Choć Colleen była dla mnie bardzo ważna i zawsze było dla niej specjalne miejsce w moim życiu. To nie przy niej chciałem zasypiać i się budzić. To nie ją chciałem całować i to nie jej chciałem wyznawać miłość.

- Co się więc dzieje? Myślałam, że największy kryzys mamy już za sobą, że ta wspólna terapia pomogła. Przecież było już dobrze. Aaron ja nie wiem, czy dam radę po raz drugi przez to przechodzić. Przez twój ponowny chłód i obojętność. Wybaczenie ci i poskładanie naszego życia na nowo kosztowało mnie zbyt dużo, abym była w stanie przetrwać, jeszcze coś takiego - wtula się we mnie mocniej, a ja mimowolnie wracam pamięcią do kilku pierwszych miesięcy po naszym ślubie, tuż przed narodzinami Sonnego. Podczas których nasze dopiero co zawarte małżeństwo zawisło na włosku. To wtedy w końcu Colleen poznała przez przypadek część prawdy o Alice i o moim romansie z nią. Do reszty się tym załamując. Jednak dla naszego syna, podjęliśmy próbę uratowania tego związku. Chcąc zapewnić mu pełną rodzinę i szczęśliwe dzieciństwo. To w końcu dla jego dobra poświęciłem swoje szczęście u boku kobiety, którą do szaleństwa kochałem. 

- Przepraszam. To wszystko przez ostatnie kłopoty w klubie. Nie idzie nam i odbija się to mimowolnie na tobie. Obiecuję, że postaram się to zmienić - szukam jakiejś wymówki. Równocześnie wiedząc, że muszę zmienić swoje podejście do relacji z żoną. Ona nie mogła do końca życia cierpieć przez moje wybory, czy uczucia. Zasługiwała na szczęśliwe i zgodne małżeństwo, którą przysięgałem jej zapewnić.

- Na pewno tylko o to chodzi? - dopytuje. Chcąc się upewnić.

- Oczywiście. Powinnaś odpocząć, widzę jak jesteś zmęczona. Jest późno - zachęcam ją do udania się do sypialni.

- A ty? - patrzy na mnie z wyczekiwaniem.

- Zaraz do ciebie dołączę - całuję ją w policzek. Następnie obserwuję, jak wchodzi po schodach na górę. Tych samych, które Alice tworzyła z ogromnym zaangażowaniem. Włożyła całą siebie w stworzenie wnętrza tego domu. Zadbała o każdy szczegół i najmniejszy detal. Choć wszystko dookoła mi o niej przypominało, nie potrafiłem ani sprzedać, ani wyprowadzić się stąd. Mimo usilnych próśb Colleen. Dzięki temu czułem, że jakąś cząstka Alice jest zawsze ze mną.

20.01.2014

- To chyba wszystko. Mam już potrzebne mi pomiary i rozeznanie we wnętrzach. Od jutra zacznę tworzyć projekt - spoglądam na pochłoniętą w zapiskach brunetkę, która od kilku dni skrupulatnie mierzyła i obserwowała każdy nawet najmniejszy kąt domu. Byłem pod ogromnym wrażeniem jej staranności i profesjonalnego podejścia do zleconego zadania.

- Kiedy więc mogę spodziewać się jakiś wstępnych planów? - pytam, natrafiając na spojrzenie jej błękitnych oczu. Od którego nie potrafiłem się oderwać. Było w nim tyle energii i pełni życia. Jakie nie często widywałem u innych osób. 

- Postaram się, aby były jak najszybciej. Tydzień góra dwa. To zależy od moich innych obowiązków - odpowiada, poprawiając nerwowo kilka kosmyków, które wypadły z jej starannie upiętego koka. Wyglądała w nim bardzo elegancko i dojrzale. Byłem jednak przekonany, że w rozpuszczonych włosach prezentowałaby się jeszcze lepiej. Dodałyby jej tylko uroku - Oczywiście ten dom jest moim priorytetem - zapewnia. Rozglądając się z nie ukrywanym zachwytem dokoła.

- Podoba się pani? - byłem ciekawy jej opinii. W końcu orientowała się w kwestiach nieruchomości dużo lepiej ode mnie. 

- Ogromnie. Dawno już nie widziałam tak pięknego domu. Teraz trudno już o takie, dlatego jest w pewnym sensie wyjątkowy. Pańską narzeczona będzie na pewno zachwycona - uśmiecha się w moim kierunku. Mogłem wpatrywać się w jej promienny uśmiech godzinami.

- Żaden pan. Jestem Aaron. Znamy się już trochę, więc może przejdziemy na ty? - wyciągam w jej kierunku dłoń. Na którą przez chwilę patrzy z wyraźnym wahaniem, czy się zgodzić. 

- Alice - ściska moją dłoń, a mnie w tej samej chwili przechodzi przyjemny dreszcz. Ogarniający całe moje ciało. Nie miałem pojęcia, co się ze mną dzieje. Im dłużej przebywałem w towarzystwie nowo poznanej dziewczyny. Tym częściej o niej myślałem, co było bardzo niepokojące. Coś takiego zdarzało mi się tylko na początku znajomości z Colleen przed wieloma już laty, gdy byliśmy jeszcze niemal dziećmi.

- Przepraszam, ale muszę już iść. Będziemy w kontakcie. Do zobaczenia - Alice spogląda na swój zegarek. Przerywając ciszę, która między nami zapanowała. Po czym wkłada swój płaszcz, kierując się do wyjścia.

- Poczekaj, pójdziemy razem. W końcu to ten sam kierunek - zamykam w pośpiechu drzwi. Chowając klucze do kieszeni kurtki. Ciesząc się, że postanowiłem wyjątkowo skorzystać dzisiaj z metra. Zamiast tkwić w niekończących się ulicznych korkach. Dzięki temu mogłem, chociaż jeszcze przez kilka minut cieszyć się towarzystwem Alice. 

Przemierzamy wolnym krokiem alejki parku, starając się dotrzeć na jego drugi koniec. Umilając sobie ten czas, przyjemną rozmową. Od momentu, gdy dowiedziałem się, że Alice świetnie orientuje się w tym kim jestem i czym się zajmuję, a w dodatku odkryłem, że jest wierną i zagorzałą fanką Arsenalu. Mogliśmy nieustannie rozmawiać o piłce i wszystkim, co z nią związane. Byłem pod ogromnym wrażeniem jej wiedzy. Nie raz i nie dwa potrafiła mnie zagiąć w jakiejś kwestii. Co niewątpliwie sprawiało jej dużą satysfakcję. Na dodatek także w innych dziedzinach potrafiliśmy odnaleźć wspólny język, co było bardzo miłym doświadczeniem.

- Czas się chyba pożegnać - mówi, gdy dochodzimy do skrzyżowania. Na którym mieliśmy się rozejść w inne strony.

- Bardzo ci się śpieszy? - słowa samoistnie opuszczają moje usta. Zapewne ze względu na to, że nie chciałem się z nią rozstawać.

- Mam spotkanie z klientką za godzinę, a dlaczego pytasz? - zastanawia się zdziwiona.

- Bo chciałbym cię zaprosić na kawę. Tak dobrze się nam rozmawia, że aż szkoda to kończyć - dopiero po chwili orientuję się, co zrobiłem. Proponowałem kawę właściwie obcej kobiecie, która pomagała mi z prezentem dla Colleen. Mojej narzeczonej, o której nie pomyślałem, ani razu w towarzystwie Alice.

- W sumie mogę przełożyć to spotkanie na jutro. To nic pilnego. Z miłą więc chęcią napiję się z tobą tej kawy - jej wspaniały uśmiech, wynagradza mi wszystkie wątpliwości, które odczuwałem. Cieszyłem się na to wspólnie spędzone popołudnie, które miało się stać jednym z wielu i być wstępem do czegoś poważniejszego. Czegoś czego wtedy, jeszcze nie mogłem przewidzieć.

💞💞💞

23.11.2017

Przekręcam kolejną stronę czytanej przez siebie książki, która w założeniu miała mi pomóc w odsunięciu od siebie dręczących i nie dających mi spokoju myśli. Słysząc pukanie do drzwi. Wstaję z zajmowanego parapetu, podążając w ich kierunku. Po otwarciu natrafiając na radosny wyraz twarzy dziadka.

- Ali, dotrzymasz towarzystwa w spacerze takim staruszkom, jak my? - mimowolnie po raz pierwszy od dawna szczerze się uśmiecham. Wpatrując w wesoło merdającego swoim ogonem Hiltona. Przeuroczego jamnika będącego od wielu już lat ulubieńcem naszej rodziny.

- Oczywiście, że tak. Nie śmiałabym wam odmówić - wychodzę ochoczo ze swojego pokoju. Podążając na dół.

Z zaskakującym spokojem, jaki towarzyszył mi podczas tego trwającego dnia. Powolnym krokiem podążamy znaną nam na pamięć drogą. Znajdującą się tuż za naszym domem wykonanym z białej cegły, urządzonym w wiktoriańskim stylu. Pogoda o dziwo dzisiaj dopisywała, a słońce od czasu do czasu przebijało się swoimi promieniami przez gęste chmury, które znajdowały się prawie na całym niebie. 

Podziwiam rozległe i doskonale mi znajome łąki oraz polany, tracące coraz mocniej swój wspaniały letni wygląd. Składające się na jedną z podmiejskich okolic Londynu. Położoną niedaleko Enfield Town.

Kochałam tu przebywać. Z daleka od zgiełku miasta i nieustannie panujących dookoła tłumów. Tutaj zaledwie kilka kilometrów od stolicy tętniącej życiem, można się było przenieść w zupełnie inny, zdecydowanie spokojniejszy i cichszy świat. Który towarzyszył mi od niepamiętnych lat. Za nic nie oddałabym dzieciństwa spędzonego tutaj.

- Alice, jak ci układa we Francji? Chcę tylko poznać tę prawdziwą wersję, a nie przygotowaną dla babci - Frank Morris przygląda mi się przenikliwe swoimi bystrymi oczami. Świetnie zdając sobie sprawę z robienia przeze mnie dobrej miny do złej gry. Zbyt dobrze mnie znał, abym mogła go okłamać.

- Tak sobie. Choć bardzo się staram, wciąż nie do końca potrafię się tam odnaleźć. Tęsknię za wami, za Londynem, za Anglią - mimo ponad trzech lat spędzonych w Lille. Ani przez moment nie poczułam się swobodnie w tym mieście. To zdecydowanie nie było to. 

- Tak myślałem. Powinnaś nas dlatego dużo częściej odwiedzać, a najlepiej po prostu tu wrócić. To od zawsze było twoje miejsce - świetnie zdawałam sobie sprawę z prawdziwości tych słów. Ostatnio coraz częściej żałowałam decyzji o swoim wyjeździe. To był kolejny błąd, który popełniłam. Niestety było za późno na jego odkręcenie. 

- Chciałabym wrócić, ale to nie jest takie proste. We Francji mam teraz wszystko. Dom, narzeczonego i firmę na głowie. Nie mogę tego wszystkiego ot tak rzucić. Przede wszystkim Antoine nie wyobraża sobie tej przeprowadzki. Jest zbyt związany ze swoim rodzinnym miastem i mieszkającymi tam rodzicami - kilkakrotnie już poruszyłam z nim ten temat, jak na razie bezskutecznie. Wątpiłam, czy kiedykolwiek się to zmieni. 

- Jesteś pewna, co do waszej wspólnej przyszłości? Nie chcę, abyś znowu się rozczarowała. Wiesz, że twoje szczęście jest dla mnie najważniejsze - spuszczam Hiltona ze smyczy. Rzucając mu przed siebie ulubioną piłkę. Starając tym samym, jak najdłużej opóźnić moment odpowiedzi.

- Dziadku, nie wiem co mam ci powiedzieć. Antoine jest dla mnie bardzo ważny. Chcę ułożyć sobie z nim życie, ale to nie jest ten rodzaj szczęścia, które kiedyś odczuwałam - unikam spojrzenia dziadka. Bojąc się jego reakcji na nawiązanie przeze mnie do przeszłości. On chyba poza mną najgorzej to przeżył. Jeszcze nigdy nie widziałam w jego oczach takiego rozczarowania jak wtedy, gdy dowiedział się o moim romansie z Aaronem. Nie odzywał się do mnie przez kilka dni. Traktując z chłodem i obojętnością. Dając tym samym wyraz dezaprobaty dla mojego postępowania i związania się z zajętym mężczyzną. Co tylko dodatkowo pogarszało moją rozpacz po utraconej miłości. Aż któregoś dnia po prostu mnie przytulił i zapewnił, że każdy ma prawo do popełniania błędów. Nigdy nie poczułam większej ulgi niż po usłyszeniu tych słów. 

- Spodziewałem się tego. Antoine to poczciwy młodzieniec, ale chyba nie dla ciebie. Zwłaszcza, jeśli nadal kochasz tego łajdaka, który tak bardzo cię skrzywdził. Pierwsze wielkie miłości są bardzo trudne do zapomnienia. Coś o tym wiem - zaczyna wpatrywać się w dal. Zapewne wracając do swoich młodzieńczych czasów o których nigdy za wiele nikomu nie mówił.

- Nie kocham Aarona. Już od dawna. Nie po tym, co mi zrobił - staram się nie tylko przekonać do tego dziadka, ale również próbuję wmówić to samej sobie.

- Ali, obydwoje wiemy, że jest inaczej i nie próbuj zaprzeczać. Dlatego ten ślub nie ma żadnego sensu - przewracam sfrustrowana oczami.

- Mama cię na mnie nasłała, prawda? - pytam. Będąc zmęczona tym nieustannym przekonywaniem przez wszystkich, że źle postępuję. 

- Nie musiała. Widzę przecież w jakim jesteś stanie. Jak bardzo cierpisz. Myślisz, że tak wygląda przyszła panna młoda? - jak zwykle trafia w sedno.

- Wiem, że nie. Ale może się to niedługo zmieni. Może, gdy Antoine tu przyjedzie i spędzimy trochę czasu razem coś się zmieni - łudzę się, że nareszcie coś drgnie i nasz związek się ożywi. Zniknie ten przytłaczający marazm i poczucie, że duszę się w tej relacji. 

- Kiedy ma w ogóle do ciebie tutaj dołączyć? - zastanawia się.

- Prawdopodobnie pojutrze. Już nie może się tego doczekać - wspominam naszą poranną rozmowę i jego podekscytowanie. Chciałabym równie mocno, co on cieszyć się na nasze ponowne spotkanie.

- W takim razie mi coś obiecaj. Jeśli po tym wspólnie spędzonym czasie. Nic się między wami nie zmieni. Szczerze z nim porozmawiasz i odwołasz wasz ślub. Dobrze? - kiwam posłusznie głową, wcale nie będąc przekonana czy będę w stanie dotrzymać tej obietnicy. Następnie rzucam się w wir zabawy z Hiltonem. Starając tym samym zapomnieć o wszystkich swoich rozterkach.

Podczas powrotu do domu. Panuje między nami już dużo lżejsza atmosfera. Znikają ciężkie i niezręczne tematy, ustępując miejsca pogawędką o błahostkach. Właśnie czegoś takiego potrzebowałam. Zaznania choćby złudnego poczucia normalności. Namiastki dawnego życia, w którym nie było nieustannego smutku i łez wypłakiwanych przez długie godziny w poduszki. Oddałabym bardzo wiele, aby cofnąć czas do dawnych i beztroskich chwil.

Kiedy wydaje mi się, że dzisiejszy dzień będzie tym przełomowym po którym nastanie nowy początek.

Otrzymuję niespodziewaną wiadomość od numeru, który milczał od lat. Wiadomość, która burzy cały mój kruchy i mozolnie budowany od kilku dni spokój. Wiadomość, która budzi we mnie złudną nadzieję, że to wszystko wcale nie musi się tak skończyć.

" Alice, spotkajmy się. Proszę. Musimy porozmawiać. Będę czekał na ciebie w naszym miejscu. Mam nadzieję, że przyjdziesz. "